W Trohańcu jak w domu. Dla nas – dosłownie, bo tu mieszkamy. Ale chcemy, by i dla Ciebie stał się nim choć na chwilę.

Naszą stadninę prowadzimy we troje – Marysia i Rafał, a razem z naszą córką Zosią. I gościnnie Kamilą, która jest dla nas jak córka.

Nie zawsze planowaliśmy życie z końmi. Rafał zaczynał, jak sam twierdzi, późno – dopiero po studiach, od kilku hucułów i stajni w dawnej owczarni swojego taty. Z czasem pojawiły się pierwsze kursy, rajdy, a w końcu – drewniana stajnia, która stoi do dziś i w której słychać parskanie, stukot kopyt i czasem mruczenie naszych kotów.

Dziś mamy 26 koni, z których każdy ma własny charakter. Mieszkają z nami koniki huculskie – cierpliwi nauczyciele jazdy dla początkujących, ale są też araby, konie małopolskie, tinkery. Dla dzieci, dla dorosłych, dla nieśmiałych i dla tych, którym trzeba dać trochę wiatru we włosy.

Poza końmi, mamy też świetnych instruktorów.

Kamila uczy jeździć z anielską cierpliwością – szczególnie tych, którzy po raz pierwszy siadają w siodle. Rafał (który przez skromność nie wspomina o uprawnieniach Instruktora Jazdy Konnej oraz Górskiej Turystyki Jeździeckiej, ale pisząca te słowa uważa, że warto go pochwalić!) najlepiej czuje się w terenie, wśród dzikich potoków i śladów zapomnianych bieszczadzkich wiosek.

Na co dzień uczymy, organizujemy rajdy i obozy dla dzieci, ale przede wszystkim dzielimy się tym, co dla nas najważniejsze: spokojem, przestrzenią i bliskością z końmi. Bo konie uczą – pokory, obecności, odwagi. A jeśli im zaufasz odkryjesz, że bieszczadzkie anioły mają chrapy i kopyta.

Do Trohańca przyjeżdżają rodziny, grupy przyjaciół, dzieci na kolonie i zapracowani dorośli, którzy chcą choć na chwilę zwolnić. Czasem ktoś przyjeżdża tylko na weekend i zostaje na lata – najpierw jako gość, potem jako znajomy, a z czasem… przyjaciel.

Mieszkamy w drewnianym domu, nad stajnią mamy pokoje z widokiem na pastwiska. Obok stoją dwa domki – Koniarza i Leśny – z dachami porośniętymi trawą i ogromnymi oknami, przez które można obserwować poranne mgły i konie pasące się tuż za ogrodzeniem.

Nie mamy spa, basenu ani room service’u. Za to wieczorami rozpalamy ognisko, pijemy herbatę na ganku, czasem idziemy z gośćmi na szlak, a czasem siadamy w ciszy i po prostu jesteśmy. Bo tu, pod Trohańcem, życie toczy się trochę wolniej.

I właśnie tak jest najlepiej.